Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* convectĭo, ōnis, f. [conveho], a carrying or bringing together: annonae, Amm. 14, 10, 4.

convecto, āre, v. freq. a. [conveho], to bear, carry, or bring together in abundance (very rare): recentes praedas, Verg. A. 7, 749; cf. praedam, id. ib. 4, 405: ligones, dolabras, etc., e proximis agris, Tac. H. 3, 27: paleas, ligna, Cod. Th. 7, 4, 9; 13, 5, 10.

1. convector, ōris, m. [conveho], one who carries or brings together; hence, Convector, the deity who presided over the gathering in of grain, Fab. Pict. ap. Serv. ad Verg. G. 1, 21.

2. con-vector, ōris, m., he who goes with one (on board ship, etc.), a fellow-passenger (very rare), * Cic. Att. 10, 17, 1; App. M. 1, p. 109.

con-vĕho, vexi, vectum, 3, v. a., to carry, bear, or bring together (in good prose).

  1. I. In gen.: frumentum ex finitimis regionibus in urbem, Caes. B. C. 1, 34 fin.; cf. Liv. 25, 13, 2; 24, 39, 11 al.: lintribus in eam insulam materiem, calcem, caementa, arma, * Cic. Mil. 27, 74; cf. Liv. 4, 60, 6: tus collectum Sabota camelis, Plin. 12, 14, 32, § 63: flores (apes), id. 11, 17, 18, § 58: cibos, id. 11, 18, 20, § 64.
    Absol.: undique convehunt apes, Plin. 11, 30, 36, § 109: frumentum habere convectum, Caes. B. G. 7, 74 fin.
  2. II. In partic., of the harvest, to gather, get in: fructus in villas, Varr. L. L. 5, § 35 Müll.: vasa corbisque ac patentiora quaedam messibus convehendis vindemiisque faciunt, Plin. 16, 9, 14, § 35.

con-vello, velli (convulsi, Sen. Q. N. 2, 6, 4), vulsum (volsum), 3, v. a.

  1. I. To draw violently hither and thither something that is firm or quiet (esp. a tree, house, and the like); hence, to tear up, wrest from its position, to tear loose or away, to separate from, pull or pluck up (freq. and class.).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.
          1. (α) Without designation of place from which, etc.: cum praecides caveto ne librum convellas, Cato, R. R. 40, 2: saxa turris hostium, quibus fundamenta continebantur, Caes. B. C. 2, 11; cf. Hirt. B. G. 8, 26 fin.; and, fundamenta, Lucr. 4, 506: cum gradus Castoris convellisti ac removisti, Cic. Dom. 21, 54: aesculum, Verg. G. 2, 294: convellere repagula, effringere valvas, Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94: limina tectorum, Verg. A. 2, 507; Luc. 3, 528: artus, Lucr. 3, 344; so of the rack: omnia (membra) laniata, omnes partes convulsae sunt, Sen. Contr. 2, 13, 5: convolsis laceratisque membris, id. ib. § 6; cf. armos, to wrench, dislocate, Col. 6, 16, 1: teneros fetus, i. e. to produce abortion, Ov. Am. 2, 14, 5.
          2. (β) With designation of place from or out of which, etc.: simulacrum Cereris e sacrario convellendum auferendumque curavit, Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187; cf. id. ib. § 186: me ex nostris hortulis, id. Leg. 1, 21, 55: viridem silvam ab humo, Verg. A. 3, 24: funem ab terrā, id. G. 1, 457: (turrim) convellimus altis sedibus, id. A. 2, 464: robora suā terrā, Ov. M. 7, 204: Roma prope convulsa sedibus suis, Cic. Pis. 22, 52: domus convulsa sedibus suis, Plin. Ep. 9, 19, 8: aspera undique nisu, Val. Fl. 5, 159.
          3. (γ) Absol.: haeserunt radice pedes. Convellere pugnat, Ov. M. 9, 351.
      2. 2. Milit. t. t.: signa, to pluck up the standards from the ground, to decamp (rare), Cic. Div. 1, 35, 77; Liv. 22, 3, 12; cf. vexilla, Tac. A. 1, 20.
        1. b. Medic. t. t.: convulsus (-volsus), a, um, suffering from wrenching of a limb, Plin. 25, 8, 54, § 98; cf. id. 20, 5, 18, § 36; 20, 17, 69, § 178; or from convulsions, spasmodic, convulsive: latus, Suet. Tib. 72: fauces, Quint. 11, 3, 20.
    2. B. Trop., to cause to totter, to shake, to destroy, overthrow, bring to naught (syn.: labefacto, commoveo, commuto, infirmo; esp. freq. in Cic.): est boni consulis, cum cuncta auxilia rei publicae labefactari convellique videat, ferre opëm patriae, Cic. Rab. Perd. 1, 3; so with labefactare: cogitationem, id. Fam. 5, 13, 2 Manut.; cf. id. Clu. 2, 6: rei publicae statum, id. Pis. 2, 4: ea quae non possint commoveri, id. de Or. 2, 51, 205: haec si tenemus, quae mihi quidem non videntur posse convelli, id. Div. 1, 51, 117: judicia, stipulationes, etc. (with infirmare), id. Caecin. 18, 51: convellere et commutare instituta omnium, id. Verr. 2, 3, 6, § 15: acta Dolabellae, id. Phil. 2, 33, 83: rem publicam judicio aliquo, id. Brut. 30, 115: gratiam Caesaris, Hirt. B. G. 8, 50: vires aegri, Cels. 3, 4, 14; cf. id. ib. § 11: fidem legionum promissis, Tac. H. 4, 30 fin.: caede Messalinae convulsa principis domus, id. A. 12, 1; cf. id. ib. 12, 65; 4, 40: Tiberius vi dominationis convulsus ( = abalienatus ab honestate) et mutatus, id. ib. 6, 48: fata, Ov. H. 16, 41: secutae sunt duae (epistulae), quae me convellerunt de pristino statu, jam tamen labantem, Cic. Att. 8, 15, 2.
  2. II. To tear or rend to pieces, to cleave, dismember, shatter, break (perh. first in the poets of the Aug. per.).
    1. A. Lit.: dapes avido dente, Ov. M. 11, 123: glaebam vomere, * Cat. 64, 40: dehiscit Convolsum remis rostrisque tridentibus aequor, Verg. A. 5, 143; 8, 690: loca vi quondam et vastā convolsa ruinā, id. ib. 3, 414: septem (naves) convolsae undis Euroque supersunt, shattered, id. ib. 1, 383; cf. Luc. 3, 528: convulsi laniatique centuriones, Tac. A. 1, 32: domum, id. ib. 6, 40.
    2. B. Trop.
      1. 1. Of words, to mutilate, mispronounce: magno cursu verba convellere, Sen. Ep. 40, 2.
      2. 2. To afflict, torture: verbis convellere pectus, Ov. H. 17, 111.

con-vēlo, āvi, ātum, 1, v. a., to veil, to cover over (very rare).

  1. I. Lit.: caput, Gell. 19, 9, 10.
  2. II. Trop.: ἐπαγωγήν multis argumentis, Gell. 7, 3, 44.

convĕna, ae,

  1. I. adj. comm. [convenio], coming together, meeting: ego, qui amantis unā inter se facerem convenas, Plaut. Mil. 2, 1, 61: aquae, Amm. 23, 3, 8; 23, 6, 57; Sol. 37: serpentes, id. 47: convenā undique multitudine, Amm. 15, 5, 25.
    Hence, subst. plur.: convĕnae, ārum, comm., a multitude collected together, assembled strangers, refugees, tramps, etc.: eodem convenae complures ex agro accessitavere, Cato ap. Gell. 18, 12, 7: Romulus pastores et convenas congregasse videtur, Cic. de Or. 1, 9, 37; Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch; Plin. 5, 17, 15, § 73; Aur. Vict. Vir. Ill. 2: (Dionysius) quibusdam convenis et feris barbaris corporis custodiam committebat, Cic. Tusc. 5, 20, 58.
  2. II. As nom. prop.: Convĕnae, ārum, m., the mixed people, the Refugees, a community gathered by Pompey at the foot of the Pyrenees, on the Garumna, now St. Bertrand des Comminges, Plin. 4, 19, 33, § 108; cf. Hier. adv. Vigil. IV. p. 282.

convĕnĭens, entis, Part. and P. a., from convenio.

convĕnĭenter, adv., v. convenio, P. a. fin.

convĕnĭentĭa, ae, f. [convenio, II. A. 2.], a meeting together, agreement, accord, harmony, symmetry, conformity, suitableness, fitness (a Ciceronian philosoph. word).

        1. (α) With gen.: convenientia naturae cum extis, Cic. Div. 2, 15, 34; cf.: convenientia et conjunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, id. ib. 2, 60, 124; and: convenientia conservatioque naturae, id. Off. 1, 28, 100: partium (with pulchritudo, venustas), id. ib. 1, 4, 14: temporum (in cursibus stellarum, with constantia), id. N. D. 2, 21, 54: rerum in amicitiā (with stabilitas, constantia), id. Lael. 27, 100.
        2. (β) Absol.: quod (summum bonum) cum positum sit in eo, quod ὁμολογίαν Stoici, nos appellemus convenientiam, si placet, Cic. Fin. 3, 6, 21; cf.: virtus convenientiā constat, etc., Sen. Ep. 74, 30.

con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 (fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.

  1. I. To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    1. A. In gen.: milites, qui ex provinciā convenerant, Caes. B. G. 1, 8: omneseo convenerant, id. ib. 3, 16: totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt, id. ib. 1, 30: quanto multitudo hominum ad hoc judicium, Cic. Rosc. Am. 5, 11: amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt, Nep. Timoth. 4, 2: ad clamorem hominum, Caes. B. G. 4, 37: ad delectationem, Quint. 3, 4, 6: Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent, id. Off. 1, 40, 144: nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc., id. Phil. 3, 2, 5: quoniam convenimus ambo, Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.
      With the place to or at which, usu. designated by in and acc.: mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit, Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50: unum in locum omnes, Caes. B. G. 4, 19: in coetus scholarum, Quint. 2, 9, 2: in consilium frequentes, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71: reguli in unum convenere, Sall. J. 11, 2: tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire, Cic. Agr. 2, 5, 12: et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia, Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.
      Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.): uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent, Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc): in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt, Tac. H. 4, 55.
      1. 2. Transf., of inanim. and abstr. subjects: munera multa huc ab amatoribus, Plaut. Ps. 1, 2, 44: huc convenit utrumque bivium, Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.: oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit, id. 6, 28, 32, § 157: cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.
    2. B. In partic.
      1. 1. Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city: ex his civitatibus, quae in id forum convenirent, Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38: Carthaginem conveniunt populi LXV., Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.: ibi Aethiopicae convenere naves, id. 5, 28, 29, § 105.
      2. 2. Jurid. t. t.: in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband, Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84: viro in manum, Cic. Top. 4, 23: in manum flaminis, Tac. A. 4, 16 et saep.
        In the same sense: in matrimonium alicujus, Dig. 45, 1, 121, § 1: in matrimonium cum viro, to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.
      3. 3. Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit: haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem, Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22: (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent, Caes. B. G. 1, 27: adversarios ejus, Nep. Dion, 8, 3: illum Atilium, Cic. Rosc. Am. 18, 50: neminem conveniconvenio autem cottidie plurimosquin omnes, etc., id. Fam. 9, 14, 1: Bruti pueri Laodiceae me convenerunt, id. ib. 3, 7, 1.
        Pass.: Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit, Cic. Fam. 6, 19, 2: nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum, id. Att. 9, 6, 1: quod conveniundi patris me tempus capere jubebat, Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al.
        Absol.: aditum petentibus conveniendi non dabat, Nep. Paus. 3, 3.
        1. b. Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal: ut heredes ex stipulatu conveniri possint, Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17: de peculio, Paul. Sent. 2, 31: pro parte dimidiā, Dig. 17, 1, 59 et saep.
          Also with abstr. objects: dolum aut culpam eorum, Dig. 26, 7, 38: nomen, ib. 42, 1, 15.
  2. II. Pregn.
    1. A. To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
      1. 1. Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.
        Of the union of atoms: Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia, Lucr. 5, 429.
      2. 2. Trop.
        1. a. With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare; late Lat.), Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).
          Far more freq.,
        2. b. Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
          1. (α) Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.: cum his mihi nec locus nec sermo convenit, Plaut. Ps. 4, 7, 10: haec fratri mecum non conveniunt neque placent, Ter. Ad. 1, 1, 34: de dote mecum conveniri nil potest, Plaut. Trin. 2, 4, 168: hoc mihi cum tuo fratre convenit, Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91: pax, quae cum T. Quinctio convenisset, Liv. 34, 43, 2; cf.: pax convenit, Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8: in eas condiciones cum pax conveniret, id. 29, 12, 14 al.; and: cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse, Sall. J. 112, 2: ratio accepti atque expensi inter nos, Plaut. Most. 1, 3, 146: eo signo quod convenerat revocantur, Caes. B. C. 1, 28: quod tempus inter eos committendi proelii convenerat, id. B. G. 2, 19: neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset, Cic. Clu. 43, 120; so, judex inter eos, Val. Max. 2, 8, 2: posse rem conveniresi posset inter eos aliquid convenire, Cic. Leg. 1, 20, 53: dum rem conventuram putamus, id. Att. 9, 6, 2: si in eo manerent, quod convenisset, Caes. B. G. 1, 36: in colloquium convenit; condiciones non convenerunt, Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.: postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum), id. 9, 23, 15: signum, Suet. Oth. 6: omnia conventura, Sall. J. 83, 2.
            Pass.: pacem conventam frustra fuisse, Sall. J. 112, 2: quibus conventis, Liv. 30, 43, 7.
          2. (β) Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.: mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc., Cic. Att. 6, 1, 14: idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret? id. Lig. 6, 18: quicum optime convenisset, id. Verr. 2, 4, 66, § 147: nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc., Plaut. Capt. 2. 3, 19: non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat, Liv. 2, 23, 14: conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc., Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3: inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse, Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, ὁμολογεῖται, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.: cum de facto convenit, et quaeritur, etc., Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72: de duobus minus convenit, Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2: quamquam de hoc parum convenit, Quint. 5, 10, 2: quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit, id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5: ubi de pace non convenit, signa cecinere, Flor. 2, 6, 59 al.: convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc. … seque uti dederent, Plaut. Am. 1, 1, 70: convenerat, ne interloquereris, Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.: quibus consulibus interierit non convenit, Nep. Hann. 13, 1: pacto convenit, etc., Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80: omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc., Sall. J. 39, 4: Patres igitur jurati (ita enim convenerat), Liv. 30, 40, 12: pro argento si aurum dare mallent, darent convenit, id. 38, 11, 8.
    2. B. To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
      1. 1. Lit. (rare): quae (cupa) inter orbes conveniatquae (fistula) in columellam conveniat, Cato, R. R. 21, 1: conveniebatne in vaginam tuam machaera militis? Plaut. Ps. 4, 7, 85: si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire, Cic. Fin. 3, 14, 46.
        More freq.,
      2. 2. Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
        1. a. Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
          1. (α) In or ad aliquid: ceterae vites in quemvis agrum conveniunt, Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1: quid minus in hunc ordinem convenit? etc., Cic. Phil. 9, 4, 8: convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc., id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65: hoc in te unum, id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.
          2. (β) Cum aliquā re: haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi, Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.
          3. (γ) With dat.: num videntur convenire haec nuptiis? Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.
          4. (δ) With acc.: itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit, Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).
            (ε) With acc. and inf.: hoc non convenit, meagrum habere, Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.
            (ζ) With in and abl.: nihil autem minus in perfecto duce quam festinationemconvenire arbitrabatur, Suet. Aug. 25.
            (η) Absol.: hanc mi expetivi, contigit; conveniunt mores, etc., Ter. And. 4, 2, 13: nomen non convenit, id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt; subducunt: ad nummum convenit, Cic. Att. 5, 21, 12): non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor, Ov. M. 2, 846: medius ille orationis modus maxime convenit, Quint. 6, 2, 19 et saep.
        2. b. Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
          1. (α) Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41: convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere, id. 3, 685: dicere causas leti, id. 6, 708 et saep.: quo maxime contendi conveniat, Caes. B. G. 7, 85, 2: convenit Evandri victos discedere ad urbem, Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.
          2. (β) With ut: quī enim convenit, ut? etc., Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit): si tibi curae Quantae conveniat Munatius, Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63.
            To express assent: convenit, well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.
            Hence,
      1. 1. convĕnĭens, entis, P. a.
    1. A. (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.: consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui, Cic. Off. 1, 17, 58; cf.: convenientes optime propinqui cognatique, id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7: recta et convenientia et constantia natura desiderat, Cic. Off. 3, 8, 35: conveniens et conjuncta constantia inter augures, id. Div. 2, 39, 82: motus, Lucr. 1, 1029; cf.: inter se motus, id. 2, 941.
      More frequently,
    2. B. (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
          1. (α) With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4: dies conveniens cum populi vultu, Ov. P. 2, 1, 28.
          2. (β) With dat. (very freq.): nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis, Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.: aut sibi convenientia finge, Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11: bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc., Plin. Ep. 3, 18, 1: disciplina convenientissima, Vell. 1, 6, 3.
          3. (γ) Ad aliquid (rare): nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas, Cic. Lael. 5, 17: sonus ad formam tauri, Ov. Ib. 436.
          4. (δ) In aliquid (very rare): forma in illam conveniens amplitudinem, Vell. 2, 29, 2.
            (ε) In aliquā re: gratulatio conveniens in victoriā, Liv. 45, 19, 3.
            (ζ) Inter se (rare): in vitā omnia sint apta inter se et convenientia, Cic. Off. 1, 40, 144: inter se motus, Lucr. 2, 941.
            (η) Absol. (rare): quod sit aptum atque conveniens, Quint. 5, 10, 123: toga, fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514: nihil convenientius ducens, quam, etc., Suet. Aug. 10.
        1. b. Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf. congruens): convenientius est dici, Plin. 34, 7, 16, § 35.
          Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.
          Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.; most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere), Cic. Tusc. 5, 28, 82: convenienter naturae vivere (with congruenter), id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12: convenienter sibi dicere (with constanter), Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546: convenienter ad praesentem fortunae statum loqui, Liv. 23, 5, 4.
          Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.
      1. 2. con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose): facere promissa, stare conventis, reddere deposita, Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.
        As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

conventīcĭus or -tītĭus, a, um, adj. [convenio], pertaining to coming together, or intercourse.

  1. * I. Adj.: patres conventicii, coming from various quarters, Plaut. Cist. 1, 1, 42.
  2. * II. Subst.: conventī-cĭum, ii, n. (sc. aes), = τὸ ἐκκλησιαστικόν, money paid to the poorer Greek citizens for attendance in the assemblies of the people, Cic. Rep. 3, 35, 48.

conventĭcŭlum, i, n. dim. [conventus] (rare).

  1. I. An assembly, meeting, association: conventicula hominum, quae postea civitates nominatae sunt, Cic. Sest. 42, 91: plebei urbanae, id. Dom. 28, 74.
  2. II. A place of assembly, Tac. A. 14, 15: ritus Christiani, Amm. 15, 5, 31; 27, 3, 13; Arn. 4, 152; Lact. 5, 11, 10.

conventĭo, ōnis, f. [convenio], a meeting, assembling.

  1. I. In gen. (very rare), Cod. Th. 8, 8, 3; 16, 2, 14 al.
  2. II. Esp.
    1. A. = contio, an assembly, meeting (very rare), Varr. L. L. 6, § 87 sq. Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 113, 10: in conventione = in contione.
    2. B. Agreement, covenant, convention, compact, Dig. 2, 14, 1 sq.; Liv. 27, 30, 12; Sen. Ira, 3, 26, 4; Plin. Ep. 5, 1, 2; Tac. H. 3, 70 al.
    3. C. In manum conventio, of a woman, the coming into the hands (manus) of her husband by marriage, Gai Inst. 3, 24; Ulp. Fragm. 26, 7; cf. convenio, I. B. 2.
    4. D. A judicial proceeding against one, indictment, charge (very rare): personae, Cod. Just. 3, 6, 3 al.

conventĭōnālis, e, adj. [conventio, II. B.], of or pertaining to an agreement or compact, conventional: stipulationes, Dig. 45, 1, 5, § 52.

conventītĭus, v. conventicius.

* conventĭuncŭla, ae, f. dim. [conventio, I.], a small assembly, Aug. Ep. 56 fin.

* convento, āvi, 1, v. freq. n. [convenio], to meet often, Sol. 27, § 7.

conventum, i, n., v. convenio, P. a., 2.

1. conventus, a, um, Part. of convenio.

2. conventus, ūs (CONVENTVVS, C. I. L. II. p. 2416), m. [convenio].

  1. I. (Acc. to convenio, I.) A meeting; in concr., an assembly (syn: coetus, contio, corona).
    1. A. Of persons.
      1. 1. In gen. (for social intercourse, counsel, religious celebration, discussion, instruction. etc.; very freq., and class. in sing. and plur.): comitum, Ter. Hec. prol. alt. 27: celeberrimo virorum mulierumque conventu, Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107; 2, 1, 52, § 137: nocturnus, id. Cai. 2, 6, 13: complures minime digni elegantis conventus auribus, id. Brut. 62, 223: pudentissimas feminas in tantum virorum conventum prodire cogis, id. Verr. 2, 1, 37, § 94; id. Deiot. 2, 5; Nep. Dion, 9, 1; Quint. 1, 2, 9; Suet. Caes. 49: matronarum, id. Galb. 5; Verg. A. 6, 753; Hor. S. 1, 7, 23 et saep.
      2. 2. In partic.
        1. a. Persons associated in a provincial town for the sake of trade, a company, corporation, Cic. Lig. 8, 24; id. Verr. 2, 2, 13, § 32 Zumpt; 2, 5, 36, § 94; Caes. B. C. 2, 19; 3, 9; 3, 40 al.
        2. b. A judicial assembly, court of justice: agere conventum, to hold a court, Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28; Caes. B. G. 1, 54 fin.; 6, 44 fin.; Just. 12, 13 al.: conventibus peractis, Caes. B. G. 5, 1; 5, 2.
    2. B. Of inanimate objects, a union, conjunction (very rare): duarum stellarum, Sen. Q. N. 7, 12, 4: dentium, Sol. 13, 2.
  2. II. (Acc. to convenio, II.) A union, connection (very rare).
    1. A. Lit., of atoms, Lucr. 1, 612; for coition: ex conventu Jovis inseminati, Arn. 2, p. 93.
    2. B. Trop., a compact, agreement, covenant (for the usu. conventum): ex conventu, by agreement, Cic. Caecin. 8, 22; cf. Auct. Her. 2, 13, 20 (where B. and K. read ex convento).

con-vĕnusto, āre, v. a., to ornament, adorn (late Lat.): ecclesiam cultu, Sid. Ep. 7, 12: aliquid oratione, id. ib. 8, 6: Aurora primo convenustans habitu fenestras, Mart. Cap. poët. 2, § 219 al.

con-verbĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to strike severely, to beat, bruise (post-Aug.).

  1. I. Lit.: faciem, Plin. 13, 22, 43, § 126: os, Curt. 7, 2, 5.
  2. II. Trop.: vitia, to chastise, Sen. Ep. 121, 4; cf. id. Ira, 3, 20, 1.

con-vergo, ĕre, 3, v. n., to incline together (late Lat.): punctus quo cuncta convergunt, Isid. Orig. 3, 12, 1.

* converrĭtor, ōris, m. [converro], one who sweeps together, Cat. ap. App. Mag. p. 277, 13.

con-verro (or -vorro), verri, versum, 3, v. a., to sweep or brush together, to sweep, clear away (mostly ante- and post-class.).

  1. I. Lit., Cato, R. R. 143, 2: hoc egomet, tu hoc convorre, Plaut. Stich. 2, 2, 27: capiam scopas atque hoc convorram, id. ib. 2, 2, 51; 2, 2, 64; Publ. Syr. ap. Prisc. p. 900 P.: stabulum, Col. 7, 6, 6: locum, id. 8, 6, 6: limina templorum osculis, Arn. 1, p. 36 al.
  2. II. Meton.: hereditates omnium, to scrape together, * Cic. Off. 3, 19, 78 (al. convertere).
    Humorously: aliquem totum cum pulvisculo, to sweep thoroughly, to beat the dust out, i. e. to beat soundly, Plaut. Rud. 3, 6, 6.

conversātĭo, ōnis, f. [converso] (not ante-Aug.).

  1. * I. Frequent use, Sen. Ben. 3, 2, 2; cf. Cod. Th. 11, 21, 1 al.
  2. II. Frequent abode in a place, Plin. 10, 33, 51, § 100; Dig. 11, 7, 12, § 1.
  3. III. Intercourse, conversation (so most freq.): licentiosior cum viris, Sen. Exc. Contr. 6, 8: hominum, Vell. 2, 102, 3: multorum, Sen. Ep. 7, 1; Quint. 6, 3, 17; Tac. A. 12, 49; id. Or. 9: inter servos, Quint. 1, 2, 4.

conversātor, a companion, ὁμοδίαιτος, Gloss. Gr. Lat.

conversĭbĭlis, v. convertibilis.

conversim, adv. [converto], conversely (late Lat.), Mart. Cap. 5, § 491; Firm. Math. 2, 32.

conversĭo, ōnis, f. [converto], a turning round, revolving, revolution (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: caeli, Cic. Div. 2, 42, 89; id. Univ. 6 med.; id. Rep. 6, 18, 18: astrorum omnesque motus, id. Tusc. 1, 25, 62; cf. id. N. D. 2, 19, 49: caelestes, id. Leg. 1, 8, 24.
      Hence,
      1. 2. The periodical return of the seasons, caused by the revolution of the heavenly bodies: mensium annorumque, Cic. Univ. 14 fin.
    2. B. Esp., in medic. lang.,
        1. a. A turning round, inverting: vesicae, Plin. 8, 42, 67, § 166.
          In plur.: vulvae, Plin. 24, 7, 23, § 39.
        2. b. An abscess, Col. 6, 17, 6.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., subversion, alteration, change: conversio et perturbatio rerum, Cic. Fl. 37, 94; cf. id. Div. 2, 2, 6: moderatio et conversio tempestatum, id. Fl. 13, 31 fin.
    2. B. Esp., in rhet.,
      1. 1. The change or transfer from one species of composition to another, Quint. 10, 5, 4.
      2. 2. The repetition of the same word at the end of a clause, ἀντιστροφή or ἐπιφορά, Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 33 sq.; Auct. Her. 4, 13, 19 med.
      3. 3. The rounding of a period, καμπή, συστροφή: sic enim has orationis conversiones Graeci nominant, Cic. de Or. 3, 48, 186: ut (oratio) conversiones habeat absolutas, id. ib. 3, 49, 190.
    3. C. A moral change, conversion (late Lat.), Alcim. Avit. 6, 49; esp. with ad: ad verum Deum, Aug. Civ. Dei, 7, 33: ad unum verum Deum sanctumque, id. ib. 8, 24, 2.
    4. D. A change of view or opinion: tanta conversio consecuta est, Plin. Ep. 9, 13, 18.

conversĭuncŭla, ae, f. [conversio], a slight change or alteration (eccl. Lat.), Salv. Ep. 4, p. 320.

con-verso, āvi, ātum, 1, v. freq.

  1. * I. Act., to turn round: animus se ipse conversans, * Cic. Univ. 8 med.
    More freq.,
  2. II. In medial form conversor, ātus, 1 (post-Aug.; a favorite word of Seneca; not in Quint.),
    1. A. To abide, live, or dwell somewhere: in montibus (aquila), Plin. 10, 3, 3, § 6.
    2. B. To live with, have intercourse with, keep company with: nobiscum, Sen. Ep. 41, 5; 55, 9 sqq.; 99, 21: inter humano sanguine delibutos, Sen. Contr. 1, 2.
      Absol., Sen. Ira, 3, 8, 1; id. Ep. 108, 4.
      Of animals, Col. 9, 11, 1: equis a tenero asinus, id. 6, 37, 8.
    3. C. To live, pass one’s life: male, Dig. 26, 7, 5, § 3: ut oportet, ib. 1, 16, 9, § 3 a.

1. conversus, a, um, Part. of converro.

2. conversus, a, um, Part. of converto.

* 3. conversus, ūs, m. [converto], a turning or twisting round, Macr. S. 7, 9, § 4.

convertĭbĭlis (convers-), e, adj. [converto], changeable (post-class.): propositiones, App. Dogm. Plat. 3, p. 33, 1 and 2 (al. conversibilis): deus convertibilis et demutabilis, Prud. Apoth. 344.
Hence, con-vertĭbĭlĭter, adv., changeably (late Lat.), Aug. Music. 5, 13.

con-verto (-vorto), ti, sum, 3, v. a. and n.

  1. I. Act., to turn or whirl round, to wheel about, to cause to turn, to turn back, reverse; and with the designation of the terminus in quem, to turn or direct somewhere, to direct to or towards, to move or turn to, etc. (very freq. in all perr. and species of composition).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.
        1. a. With a simple acc.: caelos omnes, Lucr. 2, 1097; cf.: in infimo orbe luna convertitur, Cic. Rep. 6, 17, 17; id. Ac. 2, 39, 123; cf.: minore sonitu quam putaram, orbis hic in re publicā est conversus, id. Att. 2, 9, 1: manum, Quint. 11, 3, 100: reddita inclusarum ex speluncā boum vox Herculem convertit, Liv. 1, 7, 7: ter se convertit, Ov. M. 7, 189: crines calamistro, i. e. to curl, Petr. 102, 15 et saep.
        2. b. With the designation of the terminus in quem.
          1. (α) By in: equos frenis in hostes, Lucr. 5, 1317: naves in eam partem, Caes. B. G. 3, 15: ferrum in me, Verg. A. 9, 427: omnium ora atque oculos in aliquem, Cic. Cat. 4, 1, 1 (cf. under B. 1.): iter in provinciam, Caes. B. G. 7, 56: se in Phrygiam, Nep. Ages. 3, 2 et saep.
            Medial: in fugam nemo convortitur, Plaut. Am. 1, 1, 83 Fleck.
          2. (β) By ad: ad hunc se confestim a Pulfione omnis multitudo convertit, Caes. B. G. 5, 44, 10: eam materiam ad hostem, id. ib. 3, 29: colla ad freta, Ov. M. 15, 516: tum bis ad occasum, bis se convertit ad ortum, id. ib. 14, 386: nos ad judicem, Quint. 11, 3, 157 et saep.
          3. * (γ) By contra: tigna contra vim atque impetum fluminis, Caes. B. G. 4, 17, 5.
          4. (δ) By sub: cursum sub terras, Lucr. 5, 654.
            (ε) By the dat.: majus lumen in diem nobis luna, Lucr. 5, 706.
            Medial: Zephyro convertitur ales Itque super Libyen, Luc. 9, 689.
            (ζ) By local adv.: aspectum facile quo vellent, Cic. N. D. 2, 57, 142.
            (η) By the acc. alone: se domum, Ter. Ad. 2, 4, 22.
      2. 2. In partic.
        1. a. Milit. t. t.: convertere signa, aciem, etc., to wheel about, change the direction of a march: conversa signa in hostes inferre, Caes. B. G. 2, 26: Romani conversa signa bipartito intulerunt, id. ib. 1, 25: reliquos sese convertere cogunt, to retreat, id. B. C. 1, 46: cum conversis signis retro in urbem rediretur, Liv. 8, 11, 4; cf.: convertunt inde signa, id. 3, 54, 10 Drak. ad loc. (where Weissenb. ex conj., convellunt): aciem, id. 42, 57, 12; so, aciem in fugam, Caes. B. G. 1, 52.
        2. b. Rhet. t. t., of words, to transpose, interchange: non modo mutare quaedam verba, sed extendere, corripere, convertere, dividere cogitur (poësis), Quint. 10, 1, 29.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen.: ut ab eo quod agitur avertat animos, ut saepe in hilaritatem risumve convertat, Cic. Or. 40, 138; so, risum in judicem, id. de Or. 2, 60, 245: omnem orationem transduxi et converti in increpandam Caepionis fugam, id. ib. 2, 48, 199: rationem in fraudem malitiamque, to employ, id. N. D. 3, 31, 78; cf. id. Rosc. Am. 39, 114 and 115: beneficium in injuriam, Sen. Ben. 2, 13, 1 et saep.: animos imperitorum ad deorum cultum a vitae pravitate, Cic. N. D. 1, 27, 77; cf. Liv. 24, 4, 4 and 9: qui eas copias, quas diu simulatione rei publicae comparabant, subito ad patriae periculum converterunt, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, a, 5 fin.: facultatem dicendi ad hominum perniciem, Quint. 2, 20, 2 et saep.: ingenium et studium ad causas agendas, Tac. Or. 14 et saep.: se aliquando ad timorem, numquam ad sanitatem, Cic. Sull. 5, 17; id. Fam. 3, 10, 10: se ad philosophos, id. Fin. 5, 3, 7; cf. id. Q. Fr. 3, 5, 5 et saep.: quocumque te animo et cogitatione converteris, Cic. de Or. 1, 2, 6: aculeum testimonii sui, id. Fl. 34, 86: argumentum, Gell. 5, 10, 3.
        Of turning to the political support of any one: tota civitas se ad eos convertisse videretur, Nep. Att. 8, 1; cf. Cic. Rep. 6, 12, 12; Sen. Clem. 1, 4, 3; cf.: fama hujus rei convertit ad Masinissam Numidas, Liv. 29, 30, 7.
        Pass. in mid. sense: cuncta ad victoris opes conversa, Tac. H. 3, 44.
        In eccl. Lat., to convert to Christianity, etc.: aliquem ad fidem Christi, Hier. in Philem. 5, 10 sq.
        Esp. freq. of turning or arresting the attention: illud intellego, omnium ora in me convorsa esse, Sall. J. 85, 5: converterat Cn. Pompeii persona totum in se terrarum orbem, Vell. 2, 31, 1: proximas (provincias) in se, Suet. Vesp. 4 al.: nihil opus est, ad continendas custodias plures commilitones converti, Traj. ap. Plin. Ep. 10, 20 (31), 1: omnium oculos ad se, Nep. Alcib. 3, 5.
        And with inanimate things as subjects: cum aliqua iis ampla et honesta res objecta totos ad se convertit et rapit, Cic. Off. 2, 10, 37.
        Since the Aug. per. also freq. with a simple acc.: sive elephas albus volgi converteret ora, Hor. Ep. 2, 1, 196; Suet. Calig. 35; cf. Liv. 26, 29, 2: animos, id. 29, 26, 5: homines quaqua iret, Suet. Tit. 5.
      2. 2. Pregn., to change the nature of a thing; i. e. to change, alter, transform, turn.
          1. (α) With a simple acc.: omnes Res ita convortant formas mutentque colores, Lucr. 2, 1005; cf. id. 1, 678: omnia, id. 4, 441: tellus induit ignotas hominum conversa figuras, Ov. M. 1, 88: humanam vicem (venena), Hor. Epod. 5, 88: rem, Cic. Att. 8, 13, 2: rem publicam, to bring into disorder, id. Fl. 38, 94: hunc ordinem, Quint. 7, 2, 15: animum avaritiā, Sall. J. 29, 1: vitae viam, Hor. Ep. 1, 17, 26: studia, id. A. P. 166 et saep.: conversi animum vultumque, Tac. H. 1, 85: castra castris, to change camp with camp (i. e. to establish new camps by constantly removing), Caes. B. C. 1, 81.
            In gram.: casus conversi, = casus obliqui, the cases which undergo a change of form, Cic. N. D. 2, 25, 64.
          2. (β) With ad: nisi si id putas, non posse jam ad salutem convorti hoc malum, Ter. And. 4, 1, 48: poena omnis oculorum ad caecitatem mentis est conversa, Cic. Dom. 40, 105: mater magna, cujus ludi violati, polluti, paene ad caedem et ad funus civitatis conversi sunt, id. Har. Resp. 11, 24: quod ad perniciem suam fuerat cogitatum, id ad salutem convertit, Nep. Dat. 6, 8.
          3. (γ) With in: si antequam tumor discutiatur in suppurationem convertitur, Col. 6, 17, 6: jam ego me convortam in hirudinem, Plaut. Ep. 2, 2, 4: deum sese in hominem, Ter. Eun. 3, 5, 40: Hecubam in canem, Cic. Tusc. 3, 26, 63: terras in freti formam, Ov. M. 11, 209: deum (sc. Jovem) in pretium (i. e. aurum), Hor. C. 3, 16, 8: vim morbi in quartanam, Cic. Fam. 16, 11, 1 et saep.: crimen in laudem, id. Fl. 29, 70: amicitiae se in graves inimicitias, id. Lael. 21, 78; Quint. 12, 1, 2 et saep.
        1. b. Of written works, to translate: converti ex Atticis duorum eloquentissimorum nobilissimas orationesnec converti ut interpres, sed ut orator, etc., Cic. Opt. Gen. 5, 14: orationes e Graeco, id. ib. 6, 18: aliqua de Graecis, id. Fin. 1, 2, 6: librum in Latinum, id. Off. 2, 24, 87; id. Tusc. 3, 14, 29; cf. id. Fin. 1, 2, 5; id. N. D. 2, 41, 104.
  2. II. Neutr., to relurn (rare).
    1. A. Lit.: inde (imago) retro rursum redit et convertit eodem, Lucr. 4, 334 (Lachm. conj. convertitur): clam cum paucis ad pedites convortit, Sall. J. 101, 6: in regnum suum, id. ib. 20, 4: convortit Varro, Sil. 9, 645: ad me, Gell. 1, 26, 3.
    2. B. Trop.
      1. 1. To return, turn: in amicitiam atque in gratiam, Plaut. Stich. 3, 1, 18: ad sapientiora, Tac. A. 3, 55.
      2. 2. To change, turn: hoc vitium huic uni in bonum convertebat, Cic. Brut. 38, 141; id. de Or. 3, 29, 114; id. Fat. 7, 14; cf. id. ib. 9, 17: regium imperium in superbiam dominationemque, Sall. C. 6, 7 Kritz: ne ista vobis mansuetudo et misericordia … in miseriam convortet, id. ib. 52, 27: ad aliquem, of political support, Cic. Planc. 20, 50; Tac. A. 12, 18.

(con-vertor or -vortor, ti, acc. to Non. p. 480, dep. collat. form of converto; only in the line: sed fugam in se tamen nemo convortitur, Plaut. Am. 1, 1, 83; but the explanation is not satisfactory, and Fleck. reads: in fugam set tamen nemo convortitur, acc. to converto, I. A.; cf. Neue, Formenl. II. p. 330, and Ussing ad Plaut. 1. 1.)

con-vescor, vesci, v. dep., to eat with one (eccl. Lat.), Aug. Ep. 18 al.

con-vestĭo, īvi, ītum, 4 (arch. inf. pass. convestirier, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69), v. a., to clothe, cover with clothing (rare, and mostly in ante-class. poetry).

  1. * I. Lit.: cruenta corpora, Enn. ap. Macr. S. 6, 2.
  2. II. Transf.: prata herbis, Poët. ap. Cic. Tusc. l. l.; cf.: Topiarium laudavi: ita omnia convestivit hederā, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5: domum lucis, to surround, id. Dom. 38, 101: omnia suā luce sol, * Lucr. 2, 147.

con-vĕtĕrānus, i, m., a fellow-veteran, Cod. Just. 5, 65, 2; Inscr. Orell. 3580.

convexĭo, ōnis, f. [convexus], a vaulting, convexity, also concavity (post-class.; cf. convexitas): mundi, Gell. 14, 1, 8: rotunditatis solidae, Arn. 4, 129.

convexĭtas, ātis, f. [convexus], a vaulting, convex roundness, convexity, concavity (postAug.; perh. only in Plin. the elder): circuli, Plin. 18, 25, 57, § 217: mundi, id. 18, 25, 57, § 210: cava in caelo, id. 2, 64, 64, § 160: terrae, id. 18, 29, 69, § 283: insulae, id. 6, 32, 37, § 202.

con-vexo, āvi, ātum, 1, v. a., to press or squeeze together (post-class., and perh. only in the foll. exs.): (multitudo) me male miseram convexavit, Soror Appii Caeci in Gell. 10, 6, 2: animal, Veg. Art. Vet. 3, 18, 6: membra, id. ib. 4, 25, 1: ilia cursu nimio, id. ib. 3, 65, 3.

1. convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.

  1. I. Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. (poet., and in post-Aug. prose; not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum, Ov. M. 1, 26; cf.: nutans convexo pondere mundus, Verg. E. 4, 50; and, mundus, Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.: foramina terrae, Ov. M. 6, 697: vallis, Plin. 5, 5, 5, § 38: cornua, id. 11, 37, 45, § 125: folia in terram, id. 25, 10, 77, § 124.
    Poet.: vulgus, i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.
      1. 2. Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity: in convexo nemorum, Verg. A. 1, 310: taedet caeli convexa tueri, the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so, vallium, the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.: dum montibus umbrae lustrabunt convexa, Verg. A. 1, 608; and absol.: talis sese halitussupera ad convexa ferebat, id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.; of a theatre, id. Cons. Stil. 3, 190.
    1. B. Trop.: Ἐνθύμημα crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.
  2. II. In gen., inclined, sloping downwards: vertex ad aequora, Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107: iter, Ov. M. 14, 154: vallis repente convexa, Plin. 5, 5, 5, § 38.

2. convexus, ūs, m., = περιφέρεια, Gloss. Vet.